ذهن از عملكردش جدايي ناپذير است. عملكردي كه همان ويريتي نام گرفته است. روشي كه ما به عوامل بيروني واكنش نشان مي‌دهيم. ما به دنياي بيرون با همه وجودمان واكنش نشان مي‌دهيم.

اين واكنش ويريتي مركزي يا عملكرد رواني ماست. ويريتي‌ روشي است كه فرد از طريق آن دنيا را مشاهده مي‌كند يا چيزها را تعبير و تفسير مي‌كند. دو نوع ويريتي وجود دارد، نوع رنج‌آور و نوع بدون رنج. نگاه كردن و ديدن، ويريتي بدون رنج است ؛ تفسير و تعبير، ويريتي دردآور است. وقتي كه يك چيز با ارزش مثل طلا، نقره يا پول نقد در جلوي مردم قرار بگيرد همه مردم به يك شكل به آن نگاه خواهند كرد و همه مي‌دانند كه آن چيز با ارزشي است. اين يك درك و دريافت عمومي است و اين يك ويريتي بدون رنج است اما ويريتي درد آور هنگامي است كه كسي بخواهد درست يا غلط مالك آن چيز با ارزش شود. مشاهده يا ديدن هر چيزي يك ويريتي بدون رنج است، اما هر حسي مانند مالك بودن ، احترام گذاشتن ، عشق ورزيدن ،تنفر داشتن و غيره ويريتي‌هاي دردناك هستند. در واقع اين ذهن است كه يك ويريتي بدون رنج را با تعبيير و تفسير به يك ويريتي درد آور تبديل مي‌كند.